به گزارش مشرق، «مدرسه روستایی در منطقه کوهستانی و دورافتاده! » با خواندن این جملات چه تصویری در ذهنتان نقش می بندد؟ در و دیوارهایی کاهگلی و چند نیمکت و یک تخته  زهوار در رفته  شاید، اولین تصاویر حک شده ذهنتان باشد. اما «فرود نعمتی» خط بطلانی بر همه معادلات ذهنی شما می کشد. وقتی با تلاش های بی وقفه اش  نام مدرسه روستای دورافتاده «دشتبال»  را بر سر زبان ها می اندازد. فیلمی که از فعالیت های بی نظیرش در دبستان تهیه شده به دست گردشگری کانادایی که از قضا معلم هم هست رسیده  و مسئولان آموزش و پرورش در یکی از ایالت های کانادا را هم  انگشت به دهان کرده است. معلم فداکار هر روز مسیر صعب العبور جاده پر پیچ و خم را طی می کند و به «پادنای علیا»، دورترین منطقه در اطراف استان اصفهان می آید. حتی  پای گردشگران را هم  به منطقه ای کوهستانی که 300 کیلومتر با مرکز استان فاصله دارد باز کرده است. ماجرای این معلم و مدرسه اش خواندنی است.

بیشتر بخوانید:

مدرسه‌ای که به طویله تبدیل شده است +فیلم

عجیب ترین مدرسه ایران در پادنای عُلیا 

ادعا نیست اگر بگوییم دبستان شهدای محراب روستای دشتبال متفاوت ترین مدرسه این روزهای ایران است. مدرسه ای که مدیر و معاون و ناظم ندارد، ۱۴ دانش آموز دارد و یک معلم و یک دنیا عشق. در جذاب ترین مدارس دنیا هم دانش آموزانش روزهای تعطیل رغبتی برای رفتن به مدرسه ندارند اما مدرسه شهدای محراب تنها مدرسه ای است که  دانش آموزش  روزهای تعطیل سال هم به مدرسه می روند، حتی ۳ ماه تابستان.  شاگردان «فرود نعمتی» در 6سال اول سال تحصیلی همه فن حریف می شوند. هم قالیباف و گلیم باف و سفالگر می شوند هم نجار و طراح و مسلط به کامپیوتر. بازیگر تئاتر  می شوند. کارآفرین می شوند. پرورش قارچ یاد می گیرند و محصول تولید شده را به روستاییان می فروشند.

جذاب حتی برای گردشگران

 بچه های مدرسه روستای دشتبال با تلاش های خستگی ناپذیر معلم نه تنها  مجری طرح های کوچک اقتصادی می شوند  بلکه راه را برای ورود گردشگران داخلی و خارجی به دورافتاده ترین روستای استان اصفهان باز کرده اند. آقا معلم کمپینی داخلی را برای تقویت گردشگری روستای دشت بال در پادنای علیا راه اندازی کرده است. فرود نعمتی می گوید:«مدرسه شهدای محراب برای گردشگران هم جذاب است. تابستان یک سال قبل گردشگری ایرانی که مقیم کانادا  بود  و اتفاقا معلم یکی از مدارس آن کشور، به روستای ما آمد. مدرسه باز بود و چند نفر از بچه ها در گوشه ای از مشغول قالیبافی بودند، یکی دو نفر سفالگری می کردند،  دو نفر با کامپیوتر کار می کردند. توجه این گردشگر جلب شد و من برایش از روش تدریس در مدرسه توضیح دادم. اینکه شعار مدرسه خانه دوم است را عملی کردم. بچه ها هر روز صبح با کمک یکدیگر صبحانه درست می کنند و می خورند. گفتم ما در مدرسه مان نیمکت نداریم. همه دور یک میز جمع می شوند. بچه های پایه های بالاتر به کلاس پایینی ها درس می دهند. با هم نهار درست می کنیم. در این روستا ۳۰ خانواده عشایری در چادر زندگی می کنند. هر روز یکی از خانواده ها را در چادر خودشان میهمان نهار می کنیم. برای آنکه به بچه ها نجاری یاد بدهم دوره نجاری را گذراندم. همه رشته های مهارتی در مقطع ابتدایی در مدرسه ما به صورت عملی آموزش داده می شود.» گردشگر، فیلمی از فعالیت های مدرسه تهیه می کن و بعد از رفتن به کانادا و آغاز سال تحصیلی، فیلم مدرسه روستای دشتبال را به مسئولان آموزشی نشان می دهد.

وقتی کانادایی‌ها انگشت به دهان می مانند

با  معلم ایرانی تبار مقیم کانادا از طریق یکی از شبکه های اجتماعی ارتباط برقرار می کنیم تا از واکنش مسئولان آموزش و پرورش کانادا بعد از دیدن فیلم مدرسه روستایی باخبر شویم. خانم «پزشک زاد» می گوید:« مسئولان باور نمی کردند این اتفاق در مدرسه  یکی از روستاهای دورافتاده ایران می افتد. آنها می گفتند با اینکه آموزش و پرورش کانادا در روش تدریس مهارت محور حرفی برای گفتن دارد اما هنوز نتوانسته به  سبک معلم روستایی عمل کند.» این اتفاق بهانه ای شد برای آنکه آقا معلم تصمیم بگیرد کاری کند کارستان و مدرسه را به پاتوق گردشگران داخلی و خارجی تبدیل کند. نعمتی می گوید:« تفاهم نامه ای با اداره گردشگری استان اصفهان منعقد کرده ایم و قرار است با کمک دانش آموزان و اهالی روستا روستای دشتبال را به عنوان  شاهراه گردشگری میان اصفهان و یاسوج تبدیل کنیم.»

آقای معلم و وقف تنها دارایی‌اش برای مدرسه

معلم اصفهانی در بدو ورود به مدرسه، بی سر و صدا تنها دارایی اش را فروخت تا مدرسه فرسوده  شهدای محراب را از نو بسازد. «فرود نعمتی» می گوید:«شنیده بودم مدرسه ای در روستای دشتبال قرار دارد که هیچ معلمی راضی نمی شود دوران خدمتش را در آن بگذراند. چون در دورترین نقطه استان اصفهان و جاده ای کوهستانی قرار دارد. من داوطلب شدم. تابستان ۳ سال قبل به روستای دشتبال رفتم. مدرسه، فقط نامش مدرسه بود اما مخروبه ای بیش نبود. مخروبه ای با 45 سال قدمت. فرصت کم بود و سال تحصیلی نزدیک. آموزش و پرروش استان بودجه ای برای بازسازی نداشت، اما من مسئول بودم در قبال خودم و دانش آموزان روستای عشایری دشتبال. راضی نمی شدم در چنین جایی درس خواندن را شروع کنند. تنها دارایی ام باغ سیبی در روستای بیده بود. باغ سیب را فروختم و بازسازی مدرسه را آغاز کردم. از خرید یخچال و تلویزیون و اجاق گاز گرفته تا رنگ آمیزی مدرسه و لوله کشی و آماده کردن وسایل سرمایشی و گرمایشی. در فرصت باقیمانده با کمک اهالی روستا و بچه هایی که قرار بود این مدرسه خانه دومشان شود، آن را بازسازی کردیم نه در قامت مدرسه، بلکه خانه ای در هیبت یک مدرسه.» 

کارآفرینان دبستانی امروز و اقتصاددانان فردا

14دانش آموز مدرسه ابتدایی روستای دشتبال از کودکی کارآفرین هستند. نه تنها کارآفرین بلکه مجری طرح های کوچک اقتصادی در روستا شدند. کودکان و نوجوانان کارآفرین در تابستانی که گذشت 7 میلیون درآمد کسب کردند. درآمدی که از فروش محصولات هنری و صنایع دستی کودکان دبستانی به دست آمد حاصل چشم انداز اقتصادی بود که آقا معلم 3 سال قبل ترسیم کرد. اولین روزی که به مدرسه شهدای محراب  آمد شیوه نوین  مهارت محور را در تنها مدرسه روستای دشتبال اجرا کرد. فرود نعمتی در بدو  ورود به روستا به فکر سپرده گزاری برای دانش آموزان مدرسه هم  بود. سپرده گزاری با چاشنی مهارت. نعمتی می گوید:«در اولین روز آغاز سال تحصیلی، والدین دانش آموزان را به مدرسه دعوت کردم. گفتم اگرمی خواهید آینده مالی فرزندانتان تامین باشد به هر دانش آموز یک بره بدهید و سپرده گزاری را آغاز کنید. مسئولیت نگهداری از بره را به دانش آموز بسپرید تا مسئولیت پذیری را از کودکی یاد بگیرند. این بره ها در عرض چند سال تبدیل به یک گله می شوند. این اتفاق افتاد. ۱۴ بره بعد از 3 سال تبدیل به 43 گوسفند شده است. گوسفندان دانش آموزان شماره گزاری شده اند. درآمد حاصل از فروش محصولات لبنی  با اعمال نظر بچه ها  در یک حساب بانکی نگهداری و بخشی از آن هم صرف خرید تجهیزات برای مدرسه می شود. با این روش بچه ها یاد گرفتند چطور باید طرح های  اقتصادی کوتاه مدت و بلند مدت را اجرا کرده و درآمد حاصل از آن را مدیریت کنند.» 

معلمی که چوپانی کرد تا دانش آموزش به مدرسه برگردد

«پدر از کار افتاده بود و گله گوسفندانش بی چوپان. هزینه های خانواده از درآمد حاصل از فروش محصولات لبنی دام تامین می شد. پسرهای بزرگ تر بعد از ازدواج به شهر رفته بودند. تنها گزینه پدر، علی بود و تنها مانع برای سپردن گله ها به او، مدرسه. علی مدرسه نرفت. روز اول به دوم نرسیده آقا معلم در خانه دانش آموز غایب حاضر شد. پدر قاطعانه می گفت کسی جز علی نیست که گله را به او بسپرد. از معلم اصرار و از پدر انکار. رایزنی ها با پدر ادامه داشت آنقدر که معلم، چند روز آخر هفته چوپان گله پدر از کار افتاده شد. عاقبت پدر، تسلیم ازخودگذشتگی تنها معلم روستا شد و علی به مدرسه برگشت.» این ماجرا تنها بخشی از تلاش های معلم روستا برای روشن نگهداشتن چراغ مدرسه روستایی است.آنقدر که حالا همه اهالی دشتبال فرود نعمتی را عضوی از خانواده شان می دانند. تلاش ها به باسواد شدن کودکان روستا ختم نمی شود. آقا معلم سور و سات دانش اندوزی را در خانه تک تک روستاییان پهن کرده و پای بعضی از پدر و مادرها  هم به مدرسه رویایی باز شده است. حالا به مدد تلاش های خستگی ناپذیر او بیشتر روستاییان  با سواد شده اند. 

دانش آموز فداکار و متفاوت ترین واحد درسی

یک معلم و ۱۴ دانش آموز و یک پیکان سفید رنگ. چهارشنبه ها دل تو دل بچه های مدرسه روستای دشتبال نیست. چون  به نوبت کنار آقا معلم  می نشینند و چم و خم رانندگی  در جاده های پر پیچ و خم روستا را از او یاد می گیرند. این هم یکی از درس های کلاس است که بچه ها باید در آن نمره قبولی بگیرند. واکنش والدین روستایی  به این آموزش متفاوت بود. مخالف بودند و عکس العمل ها متفاوت بود. بچه ها پر توقع می شوند آقا معلم! بچه 10 ساله را چه به رانندگی؟ پس فردا از ما طلب ماشین می کنند! اما یک اتفاق  همه مخالفت ها را تبدیل به تحسین بی پایان آقای نعمتی و متفاوت ترین واحد کلاسی اش کرد. «فرود نعمتی» می گوید:«یک روز پدر یکی از بچه ها سراسیمه به مدرسه آمد و مرا در آغوش گرفت.  با اینکه مردان روستایی سخت گریه می کنند اما او گریه هایش بی پایان بود. تعجب کردم. کمی که حالش رو به راه شد، گفت آقا معلم خدا خیرت دهد. ما را ببخش که اینقدر مخالفت کردیم.! امروز دانش آموز 10 ساله شما جان خانواده ام را نجات داد. بالای جاده  از ماشین پیاده شدم تا از مغازه خرید کنم. فراموش کردم ترمز دستی را بکشم. کمی بعد صدای جیغ و فریاد به گوشم رسید. بیرون آمدم و دیدم ماشین از جایی که آن را پارک کرده بودم فاصله زیادی گرفته و در سراشیبی در حال حرکت است. دست پاچه شده بودم. فقط می دویدم و فریاد می زدم. یک دفعه نوجوانی که نزدیک ماشین بود داخل ماشین پرید و با کشیدن ترمز دستی آن را متوقف کرد. آن دانش آموز مدرسه شما بود و جسورانه جان 4 نفر را نجات داد. ممنونیم که آنقدر بچه ها را توانمند و با عرضه تربیت کرده اید که می توانند در کودکی ناجی شوند.»